Cukrzyca to choroba, która dotyka dużą część społeczeństwa. W dalszym ciągu wiele osób nie potrafi rozpoznać jej wystarczająco wcześnie. Zdarza się nawet, że ukryta wykrywana jest dopiero po kilku latach. Cukrzyca sama w sobie jest zespołem schorzeń metabolicznych, których objawem jest podwyższony poziom cukru we krwi. Wyróżniając dwa rodzaje cukrzycy, a więc cukrzycę typu 1. i 2. dostrzeżemy tu zasadnicze różnice. Co je od siebie różni?

Cukrzyca typu 1

Pierwszy typ cukrzycy to tak zwana cukrzyca insulinozależna. Jest to choroba autoimmunologiczna, co oznacza, że organizm atakuje sam siebie. Szybciej do niszczenia komórek dochodzi u dzieci, rzadziej u osób dorosłych. Organizm nie produkuje wówczas wystarczającej ilości insuliny, przez co dochodzi do podwyższenia stężenia glukozy we krwi, a w konsekwencji do tak zwanej hiperglikemii. Jeśli jest odwrotnie i cukier spada poniżej normy do czynienia mamy z hipoglikemią.

Nie znamy do końca przyczyn powstawania cukrzycy typu 1. Lekarze twierdzą, że do rozwoju choroby może dojść z przyczyn genetycznych, ale także poprzez działanie niektórych substancji chemicznych.

Objawy tej choroby to między innymi ogromne pragnienie czy częste oddawanie dużych ilości moczu. Ponadto u chorych na cukrzycę typu 1. pojawia się nadmierne zmęczenie, apatia czy chudnięcie, w kącikach ust często tworzą się zajady, a w wydechu czuć aceton. Leczenie cukrzycy typu 1. odbywa się poprzez podawanie insuliny.

Cukrzyca typu 2

Ten typ cukrzycy nazywany jest też cukrzycą nieinsulinozależną i najczęściej dotyka osoby dorosłe. Również i w tym przypadku organizm chorej osoby ma wysokie stężenie glukozy we krwi, ale występuje tu insulinoodporność, a w konsekwencji jej niedobór. Przyczyn takiego stanu rzeczy szukać trzeba w czynnikach środowiskowych, a więc niezdrowym trybie życia. Ponadto ryzyko zachorowania mogą zwiększać czynniki genetyczne.

Jak leczona powinna być taka cukrzyca? Objawy takiego schorzenia to między innymi częste napady głodu czy zwiększone pragnienie, a więc niezbędne są zmiany w odżywianiu. Zaleca się odpowiednią dietę, aktywność fizyczną i ogólną samokontrolę dotyczącą prawidłowego poziomu insuliny we krwi. O ile to możliwe warto pozbyć się też stresu, gdyż to kolejny czynnik ryzyka obok otyłości czy nieodpowiedniego żywienia, który sprzyja rozwojowi tej choroby. Poza tym cukrzyca typu 2. objawia się zmęczeniem i sennością, a także zaburzeniami widzenia, infekcjami intymnymi czy suchą i swędzącą skórą.

Insulinooporność od A do Z

Utarło się, że insulinooporność to problem tylko ludzi otyłych i tych, którzy już chorują na cukrzycę. To nie do końca prawda – może on dotyczyć znacz... czytaj dalej