Bulimia - objawy, przyczyny, leczenie

Bulimia to jedno z zaburzeń odżywiania. Trudniej je zdiagnozować niż np. anemię, ponieważ osoba nim dotknięta jest w stanie utrzymywać stałą wagę i chorować niemal niezauważalnie dla otoczenia. To jednak może doprowadzić do przykrych konsekwencji zdrowotnych. Jak zatem w porę zdiagnozować i zacząć leczyć bulimię?

Bulimia - objawy

Bulimię można podejrzewać wtedy, gdy co najmniej dwa z poniższych objawów występują co najmniej 2 razy w tygodniu, przez 3 miesiące:

• podjadasz między posiłkami częściej i więcej, niż zwykle, a są to zwłaszcza produkty bogate w kalorie. Robisz to w niekontrolowany sposób.
• po „ucztach” lub niekontrolowanych ciągach w jedzeniu, stosujesz środki na przeczyszczenie lub wymiotujesz, żeby uniknąć przybierania na wadze. Ćwiczysz z pustym żołądkiem, wykonujesz lewatywy lub podejmujesz inne działania, które mają oczyścić organizm z kalorii i nie dopuścić do przytycia.
• Twoje myśli na temat wyglądu i wagi własnego ciała dominują. Porównujesz się nieustannie do innych i niezwykle krytycznie patrzysz na siebie.

Inne objawy bulimii to:

• powtarzające się epizody objadania i oczyszczania organizmu,
• wahania masy ciała, niekoniecznie z drastycznym spadkiem,
• nieustanne uczucie głodu,
• nadużywanie środków przeczyszczających,
• przebarwienia szkliwa (spowodowane przez kwasy żołądkowe przy częstych wymiotach), choroby zębów i dziąseł.

Objawy, które powinny zaniepokoić rodziców:

• objadanie się dziecka, a następnie wymiotowanie, tłumaczone np. rzekomym zatruciem,
• stosowanie środków przeczyszczających,
• unikanie spożywania posiłków w towarzystwie domowników,
• dłuższe korzystanie z łazienki bezpośrednio po posiłku.

Bulimia – przyczyny

Przyczyna bulimii nie jest do końca jasna i jednoznaczna. Podejrzewa się, iż stanowi wynik kombinacji kilku czynników, m.in. genetyki, otoczenia, w jakim dana osoba dojrzewa – w tym zależności panujących w danej rodzinie, norm społecznych, w których promuje się szczupłą sylwetkę. Ryzyko wystąpienia bulimii zwiększa się, jeśli któryś z członków rodziny jest obciążony tym schorzeniem. Niektóre osoby zapadają na bulimię także z powodu stresu, wywołanego np. przeprowadzką i wiążącą się z nią zmianą otoczenia, znajomych, a także rozwodem czy śmiercią bliskiej osoby.

Wiele kobiet będących w okresie dojrzewania, a także tych wchodzących w dorosłość np. na studiach, ma niewłaściwy stosunek do odżywiania i własnego ciała, co wynika z norm społecznych, które uznają szczupłą sylwetkę za jedyną prawidłowość oraz synonim atrakcyjności. Kobiety, które zaczynają zmieniać dietę na restrykcyjną, aby zbliżyć się do ideału, są w podwyższonej grupie ryzyka zachorowania na bulimię.

Zrozumieć bulimię

Chorzy na bulimię uzależniają myślenie o sobie od masy i wyglądu ciała. Najczęściej nie są zadowoleni z tego, co widzą w lustrze, więc oceniają się niezwykle krytycznie. Aby zmienić ten stan, przestrzegają ścisłej diety. Jednak w miarę upływu czasu, głód albo stresujące wydarzenie popycha chorą osobę do nagłego, niepohamowanego objadania się, które przynosi chwilową ulgę. Po niej jednak następuje poczucie winy i wstyd, a to prowadzi do potrzeby natychmiastowego oczyszczenia organizmu z przyjętych kalorii, a więc wymiotów, przyjmowania środków na przeczyszczenie, wykonania lewatywy, itp., co niekorzystnie wpływa na cały układ trawienia i na zdrowie. Następnie cykl rozpoczyna się na nowo.

Bulimia – skutki

Wiele osób nie podejmuje terapii, skutecznie ukrywając swoje zaburzenie. Ale jeśli bulimia nie jest leczona, może prowadzić do poważnych, długotrwałych problemów zdrowotnych. Wśród nich najczęstsze, to:

• próchnica zębów, choroby dziąseł, erozja szkliwa (działanie kwasu żołądkowego przy wymiotach),
• zaburzenia równowagi elektrolitowej i zmiany w metabolizmie, które mogą prowadzić do chorób serca, takich jak arytmia, a nawet śmierć,
• odwodnienie, które może prowadzić do osłabienia, omdlenia lub uszkodzenia nerek,
• zapalenie przełyku,
• omdlenia lub utraty przytomności spowodowane zbyt niskim ciśnieniem krwi,
• zaparcia i problemy z układem wydalniczym, związane z nadużywaniem środków przeczyszczających,
• osteoporoza,
• ryzyko popełnienia samobójstwa.

Oprócz pogorszenia stanu zdrowia fizycznego, bulimia może odcisnąć piętno także na kondycji psychicznej. Wśród chorób towarzyszących tej chorobie wymienia się:

• depresję,
• skłonność do uzależnień,
• zaburzenia osobowości,
• zaburzenia lękowe,
• nerwicę natręctw,
• fobie.

Bulimia – leczenie

Leczenie bulimii jest skuteczne, ale w związku z tym, że to złożone zaburzenie, odzyskiwanie zdrowia może być długotrwałe. Należy przygotować się na nawroty choroby, ale przy zachowaniu cierpliwości i kontynuacji terapii, będą się zdarzać coraz rzadziej, aż całkowicie ustąpią.

Aby zdiagnozować chorobę, dobrze jest udać się z podejrzeniami do lekarza rodzinnego i wykonać podstawowe badania. Następnie z wynikami trzeba będzie udać się na konsultacje do dietetyka, który ułoży prawidłowy jadłospis, uwzględniający wszystkie potrzeby organizmu borykającego się z chorobą. Jednak kluczowa będzie wizyta u psychiatry, umożliwiająca zastosowanie farmakoterapii. Leki przeciwdepresyjne sprawdzą się przy hamowaniu epizodów niepohamowanego jedzenia i oczyszczania organizmu. Pomogą także poprawić nastrój, a tym samym lepiej walczyć z chorobą. Powrót do zdrowia przyspieszy także psychoterapia. Można z niej skorzystać prywatnie albo w ramach NFZ – ze skierowaniem od lekarza pierwszego kontaktu lub psychiatry.
Leczenie bulimii wspomoże także umiejętność reagowania na stres i metody relaksacyjne. Warto zająć umysł nowym hobby albo takimi czynnościami, które działają odprężająco.

Leki uspokajające dla dzieci - czy i kiedy stosować?

Podawanie dzieciom leków uspokajających budzi wśród rodziców spore kontrowersje. Co trzeba wiedzieć na ich temat? czytaj dalej